سوسن

اگر بخواهیم مقام و منزلت حضرت عباس(ع) را از دیدگاه امامان معصوم(ع) دریابیم،

کافی است به سخنان آن بزرگوار درباره حضرت عباس (ع) توجه کنیم.

در شب عاشورا، وقتی دشمن در مقابل کاروان امام حسین (ع) حاضر شد

و در راس آنها عمربن سعد شروع به داد و فریاد کرد، امام حسین (ع) به حضرت عباس (ع) فرمود:‌

برادر جان، جانم به فدایت، سوار مرکب شو و نزد این قوم برو و از ایشان سوال کن

که به چه منظور آمده اند و چه می خواهند.

در این ماجرا دو نکته مهم وجود دارد یکی آنکه امام به حضرت عباس می فرماید:

من فدایت شوم. این عبارت دلالت بر عظمت شخصیت عباس (ع) دارد،

زیرا امام معصوم العیاذ بالله سخنی بی مورد و گزاف نمی گوید

و نکته دوم آنکه، حضرت به عنوان نماینده خود عباس(ع) را به اردوگاه دشمن می فرستد.

روز عاشورا هنگامی که حضرت عباس(ع) از اسب بر روی زمین افتاد،

امام حسین (ع) فرمودند:‌(الان انکسر ظهری و قلت حیاتی) یعنی (اکنون پشتم شکست و چاره ام کم شد).

این جمله بیانگر اهمیت حضرت عباس (ع) ونقش او در پشتیبانی از امام حسین (ع) است.

امام زمان (عج)، در قسمتی از زیارتنامه ای که برای شهدای کربلا ایراد کردند،

حضرت عباس (ع) را چنین مورد خطاب قرار می دهند:

السلام علی ابی الفضل العباس بن امیرالمومنین المواسی اخاه بنفسه،

الاخذ لغده من امسه، الفادی له، ‌الوافی الساعی الیه بمائه، المقطوعه یداه

لعن الله قاتله یزید بن الرقاد الجهنی و حکیم بن طفیل الطائی.

«سلام بر ابوالفضل، عباس بن امیرالمؤمنین، هم درد بزرگ برادر که جانش را فدای او ساخت

و از دیروز بهره فردایش را برگزید، آنکه فدایی برادر بود و از او حفاظت کرد

و برای رساندن آب به او کوشید و دستانش قطع گشت. خداوند قاتلانش،

«یزید بن رقاد» و «حیکم بن طفیل طایی» را لعنت کند.”

امام زین العابدین (ع) به عبیدالله بن عباس بن علی بن ابی طالب (ع) نظر افکند

و اشکش جاری شد. سپس فرمود:‌ خداوند حضرت عباس (ع) را رحمت کند که به حق ایثار کرد

و امتحان شد و جان خود را فدای برادرش کرد تا آنکه دو دستش قطع شد.

لذا خداوند عزوجل در عوض،‌ دو بال به او عطا کرد تا همراه ملائکه در بهشت پرواز کند،

همان طور که به جعفر بن ابی طالب (ع) هم دو بال عطا فرمود

و به تحقیق، حضرت عباس (ع) نزد پروردگار مقام و منزلتی دارد

که روز قیامت همه شهدا به آن مقام و منزلت غبطه می خورند.