سوسن

افراد ولایت‌مدار و ولایت‌پذیر باید در امر دین و شناخت صفات الهی،

آگاهی نسبت به احوال دنیا و آخرت و نیز شناخت کامل نسبت

به حجّت خدا بصیرت داشته باشند و آرمان آنها رسیدن به درجة کسانی باشد

که خداوند متعال در حدیث قدسی در باب آنها می‌فرماید:

«کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِی

یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِی أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ:

من شنوایی او می‌شوم که با آن می‌شنود، بینایی او می‌شوم

که با آن می‌بیند، زبان او می‌شوم که با آن حرف می‌زند و دست او می‌شوم

که با آن قدرتمندانه آنچه را که می‌خواهد، به دست می‌آورد.

اگر او مرا بخواند او را اجابت می‌کنم و اگر چیزی بخواهد به او می‌دهم» ¹

امّا بی‌بصیرتی، پیروان ولایت را از ولیّ خدا جدا می‌کند،

چنان‌که در جنگ جمل افرادی را می‌بینیم که مدّعی پذیرش حکومت امام علی(ع) بودند،

امّا با همة شناختی که از فضائل و مقام معنوی آن حضرت داشتند،

در حقّانیّت و مشروعیّت این جنگ دچار تردید شدند.

از این رو، به امیرالمؤمنین(ع) گفتند: ما را به جایی بفرست

که یقین داشته باشیم با کفّار می‌جنگیم. امام علی(ع) نیز

آنها را به سرحدّات فرستاد²

این گروه، ولایت‌گریزانی هستند که در هنگامة کارزار بر اثر بی‌بصیرتی از ولایت جا می‌مانند.

فهرست منابع

1-کلینی، 1385ق.، ج 2: 352.

2-مجلسی، 1403ق.، ج 2: 80.